ของขวัญเมีย(ไม่)ไร้ทะเบียน

คนทำผิดก็ต้องถูกทำโทษ...แต่บอสคะได้โปรดใจเย็น ๆ

*********************************************************

คนตัวเล็กสั่นไปทั้งตัวเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้และความผิดในครั้งนี้มันคือการถูกไล่ออกทั้งคู่

“ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนขอทำงานนี้เองเพราะอยากได้เงิน คุณอย่าไล่พี่ยุพาออกนะไล่ฉันคนเดียวพอ”

หญิงสาวพยายามยกมือไหว้ทั้งที่ไหล่ทั้งสองข้างยังถูกบีบไว้แน่น

“ถ้าทุกคนที่ทำผิดพูดว่าขอโทษแล้วทุกอย่างจบ ป่านนี้คุกคงไม่มีใครอยู่ ฉันไม่คิดเลยว่ายุพาจะกลายเป็นคนแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะไล่เธอกับยุพาออก”

“เอาเลย! คุณเป็นลูกเจ้าของที่นี่ จะให้ใครอยู่จะไล่ใครออกมันก็สิทธิ์ของคุณ เกิดมารวยชีวิตไม่ต้องกลัวว่าจะมีเงินใช้ไหมมันก็ไม่แปลกที่จะไม่รู้จักคิดถึงใจคนอื่นเอาแต่ความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่”

“มันมากไปแล้วนะล้านนา”

ภูเบศโกรธจนหน้าแดงร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยโดนใครว่าแบบนี้โดยเฉพาะผู้หญิง

         “อื้มม...ปะ ปล่อย..”

ล้านนาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของคนตัวใหญ่เมื่อเขาดึงตัวเธอเข้ามากอดและบดขยี้ปากบางของเธอด้วยปากอันเร่าร้อนจากคนที่กำลังโกรธ

ยิ่งดิ้นเท่าไหร่กลับยิ่งรู้สึกเหมือนพาตัวเองเข้าไปอยู่ภายใต้ร่างใหญ่มากขึ้น สัมผัสจากปากอุ่นที่กำลังสาละวนอยู่ที่ซอกคอทำให้ร่างเล็กอ่อนระทวยเหมือนคนหมดแรง ขาทั้งสองข้างค่อย ๆ ทรุดต่ำลงถ้าไม่ถูกอีกฝ่ายโอบกอดไว้ ล้านนาคงได้ละลายลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเป็นแน่

“ถ้ามันทำให้พี่ยุพาไม่ต้องโดนไล่ออกก็ทำตามสบาย”

ใบหน้าที่กำลังซุกซนซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอยาวระหงเป็นอันต้องหยุดชะงักและเปลี่ยนมาสบตาคนพูดแทน

“เธอกำลังท้าทายรู้ไหม”

“ฉันไม่ได้ท้าทายแต่ฉันกำลังเต็มใจถ้ามันจะปกป้องคนที่มีพระคุณเพราะทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉันคนเดียว”

*******************

         “เธอมาที่นี่เพื่อทำให้ฉันพอใจ ดังนั้นเสื้อผ้าก็ไม่จำเป็น”

ฝากท่านรองประธานสุดหล่อไว้ในอ้อมใจของนักอ่านที่น่ารักด้วยนะคะ....

ปะหนัน

      มี อีบุ๊กจ้า